22 November tot 24 November

Beste bloglezers,

Van de bovenstaande dagen zal ik ( Vincy ) het verhaal vertellen omdat mamma er niet bij is geweest vanaf waar zij het weet zal ze het zelf gaan vertellen als ze dat kan !

 

Op donderdag avond had Marc mamma haar medicijnen gegeven, de diclofenac en de morfine plus de druppeltjes tegen de bijwerkingen van de morfine, dit ging eigenlijk zoals het de afgelopen dagen ook is gegaan tot het moment dat marc aan mamma vroeg of ze iets wilde eten.

Het leek eerst alsof ze nog een beetje in slaap was maar langzaam kwamen we erachter dat ze niet meer uit haar woorden kwam, ze was er totaal niet meer bij.

Op dat moment heb ik de huisartsenpost gebeld omdat we met de huisarts hadden afgesproken dat we zouden bellen als er grote veranderingen waren, omdat er in de bijsluiter van de morfine verwarring staat als bijwerking dacht de huisartsenpost daaraan dus ze wilde haar diezelfde druppeltjes geven die ze al had.

Dus op dat moment konden we er niks aan doen.

Een uurtje later werd het alleen maar erger en Marc en ik vertrouwden het helemaal niet meer, dus we hadden onze huisarts maar direct opgebeld om zijn mening te vragen, hij wilde toch dat er even een nood huisarts zou komen om mamma toch even na te laten kijken.

Toen deze arts er was had ze natuurlijk iet wat van een opleving en ze konden geen rare dingen vinden, de suiker en bloeddruk waren goed en ze kon al haar armen en benen nog bewegen dus er was geen reden tot paniek.

Hij is even naar haar medicijnen gaan kijken en hij dacht toen dat het een bijwerking kon zijn van de druppeltjes tegen de bijwerking van de morfine, en aagezien mamma zo vaak de bijwerkingen heeft stonden we daar niet verbaast over.

Toen hebben we afgesproken dat we de dosis van de druppeltjes zouden halveren en kijken hoe ze de volgende dag was, onze huisarts zou ook komen die vrijdag dus we zouden het even afwachten.

Die nacht heeft ze als een blok geslapen, Marc kreeg haar niet eens wakker om haar medicijnen te geven dus had hij haar maar laten liggen.

Ik zelf sliep nog en toen ik beneden kwam lag mamma beneden te slapen terwijl Marc haar boven had achtergelaten, dus ze is nog op eigen houtje naar beneden gekomen.

Marc was die middag rond  het middaguur naar huis gekomen van zijn werk en toen werd mamma ook wakker, op dat moment merkte we dat het helemaal niet beter ging maar eigenlijk veel slechter.

Toen de huisarts er was had hij meerdere testjes gedaan door middel van simpele vragen van : welke dag is het, hoe heet die kat en wie zijn dat ? ( Marc en ik ) ze kon op geen van die vragen een antwoord geven.

Toen ging er bij de huisarts ook een belletje rinkelen en heeft hij de arts in Nijmegen gebeld, die waren het er over eens dat ze naar het ziekenhuis moest en onderzocht moest worden, dit kon niet in Helmond maar moest in Nijmegen.

Ze is toen met een ambulance naar Nijmegen gebracht , ik zat bij haar in de ambulace en Marc reed er achteraan.

Op dat moment dachten Marc en ik echt dat we haar achter konden laten in het ziekenhuis zo eng was het, en zo verward was ze.

In de ambulance had ze een zuurstof gehalte in haar bloed van 55 en een hartslag van 130, voor diegene die dit niks zegt, een normaal zuurstof gehalte is rond de 95 en een normale hartslag rond de 80/90.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ze uitgebreid onderzocht, dit ging niet erg gemakkelijk aangezien ze geen idee had wat er allemaal gebeurde, ze dacht dat haar sokken en de zuurstof meter een sigaret waren en stopte ze dan ook steeds in haar mond.

Geprikt wilde ze ook niet worden dus hebben we haar met drie man in bedwang moeten houden om het voor elkaar te krijgen, drie prik plekken later hadden ze het bloed wat ze nodig hadden.

De neuroloog had allerlei onderzoeken gedaan omstreeks haar hersenen en wat wel en niet werkte, hij ondekte dat de rechterkant van haar lichaam langzamer werkt dan haar linkerkant en was er dan ook zorg over wat er aan de hand was in haar hersenen.

Ze hebben toen ook een CT scan gemaakt van het hoofd, ookal wist ze niet eens meer de namen van Marc en mij haar angst wist ze nog wel en het was dan ook een heel gedoe om haar daar doorheen te krijgen.

De eerste keer was Marc erbij en toen had ze teveel bewogen om een goed beeld te krijgen, toen wilde ze dat ze er nog een keer doorheen ging maar dan met constrastvloeistof om een beter beeld te krijgen, dit vertikte ze en was ook doodsbang.

Na lang wikken en wegen van de longarts en neuroloog hebben ze haar toch een kalmeringsmiddel gegeven,dit keer was ik erbij en toen ging ze er zonder enige problemen doorheen.

Toen werd ze weer terug gebracht naar de eerste hulp zodat we konden wachten op de uitslag, nog geen 10 minuten later was de neuroloog bij ons met slecht nieuws, er waren meerdere uitzaaiingen in de hersenen gevonden waar vocht omheen zat en daardoor de uitval veroorzaakte in haar hersenen.

Ze gingen het behandelen met dexamethason een medicijn dat vocht onttrekt en daardoor hopelijk ook de druk uit de hersenen, mamma zelf kon uitbrengen dat ze wist wat er gaande was maar eigenlijk ging het langs haar af.

Ze kon me nog wel vragen of ik het allemaal kon handelen maar of ze mijn antwoord heeft begrepen wist ik ook niet.

Ondertussen is het al half 7 vrijdag avond, ze werd naar de afdeling neurologie gebracht waar ze zeker tot na het weekend moest blijven, Marc en ik moesten nog een opname gesprek voeren, uiteindelijk hebben we haar helemaal verward en vermoeid achter gelaten hopend dat ze de volgende dag zich beter zou voelen.

Zaterdag ochtend ging de telefoon we waren ons klaar aan het maken om naar mamma toe te gaan door spullen te pakken en te douchen, maar diegene die belde was mamma met de vraag aan marc : waar ben jij ? 

 

wordt vervolgd......