dinsdag 23 oktober

Vanmiddag met Vincy naar de stad geweest, ik heb haar eens lekker verwend. Volgende week begint waarschijnlijk mijn chemo dus hebben we nog lekker een meiden middagje ingelast.

Ik wordt dan wel met mijn neus op de feiten gedrukt; ik wist niet meer waar ik mijn adem vandaan moest halen. We liepen al heel langzaam maar af en toe moest ik gewoon even uithijgen. Zelfs al heb ik een gezellige middag, ik blijf voelen dat ik kanker heb, wordt er ook steeds aan herrinnerd op deze manier en dat doet pijn. In huis voel ik me vaak heel wat, behalve de trap oplopen, maar zogauw er echt gelopen moet worden trek ik het niet.

Dus, hoe erg ik ook tegen de chemo opzie, misschien krijg ik er meer adem van als hij aanslaat.

Vanmorgen is de huisarts hier voor het eerst geweest. Die had ik al een half jaar niet meer gezien, sinds ik in de hele mallemolen ben gekomen ben ik alleen nog maar in ziekenhuizen geweest.

Na alles wat hij op papier had gelezen over mij stond hij verbaasd over mijn energieke uitstraling en mijn levenslust. Hij had iets totaal anders verwacht.

Helaas hebben we het ook over minder leuke zaken moeten hebben, euthanesie bijvoorbeeld. Hij moet zeker een gesprek of vijf gehad hebben met mij daarover voor ik iets kan tekenen, dus dat worden minder leuke gesprekken. Aan de ene kant wil je vechten en zolang mogelijk overleven en aan de andere kant moet je het juist over je einde hebben.....heel moeilijk.......!