dinsdag 29 mei

Vandaag gaat mijn gevecht beginnen; gesprek over de chemo, hoe en wat de uitslag van de botscan, zijn de uitzaaiingen aktief of is het iets anders, en dan morgen de eerste chemo.....gedachtes dwarrelen door mijn hoofd, verbaasd dat ik niet bang ben, het gevoel te hebben dat alles goed komt.

Verbaads ook over het feit hoe je anders in je leven gaat staan, andere waardes en normen, veel meer rust in mezelf dan ik ooit gehad heb.

Verbaasd over hoe mensen reageren, vrienden.....echt niet, de meeste steun komt uit de meest onverwachte hoeken, en dat zijn zeer zeker niet je vrienden.

Ze laten je vallen als een baksteen, lijkt wel of ze niet bij hun eigen gevoel kunnen komen, alles is schijn en nep, maar hun eigen gevoelens...daar zijn ze bang voor.  Het verbaasd me alleen, doet me geen pijn, ik weet genoeg.

Op een bepaalde manier heb ik rust gevonden in mezelf, en die rust ga ik gebruiken om de chemo door te komen. Ik hoef niet meer te doen alsof, ik zeg waar het op staat of zeg niets, niks geen schijn , gewoon mezelf. 

Wie had dat drie weken geleden kunnen denken, drie dagen in pure ellende op bed gelegen, help ik heb kanker, ik ga dood! En nu? Het is goed zo, ik heb alle liefhebbende mensen om me heen die ik kan wensen en ik weet gewoon dat ik erdoor heen kom, met vallen en opstaan, maar jullie zijn nog niet van me af!