donderdag 24 mei
Vannacht weer alleen maar liggen hoesten, gek wordt je ervan! Ik begin nu toch wel heel moe te worden als je al twee nachten geen oog dicht doet.
Ik heb toch het idee dat het aan het nieuwe puffertje ligt. Ik ga zo proberen mijn longarts te bereiken omdat ik vandaag een skeletscintigrafie heb en dan moet je 25 minuten zo stil mogelijk blijven liggen....zogauw ik horizontaal moet beginnen de hoestbuien meteen, dus ik ben bang dat dat niet gaat lukken.
Ik zal eerst maar even horen of het aan de medicijnen ligt en of ik die scan eventueel maandag kan doen.
Ik heb nu maar niets genomen en ga straks nog maar even terug naar bed, misschien slaap ik dan wel een paar uurtjes.
Na kontakt met het ziekenhuis gehad te hebben moest ik het toch maar proberen, ze hebben tenslotte dat radioaktieve spul al besteld voor mij.
Vincy ging even een boodschap doen en kwam terug met een enorme bos bloemen.....voor jou! Zo lief! Ze staan nu te pronken in de huiskamer!
Om half twee eerst een injektie gehaal d en weer naar huis, moest drie uur intrekken.
Ondertussen belde Nijmegen dat ik moest stoppen met het pufje en wel door moest gaan met de stootkuur Prednison. Die zal over een dag of twee ook gaan werken.
Verder de hele middag nerveus geweest, ik haat scans, krijg altijd angstaanvallen of raak in paniek.....
Een uurtje van te voren oxazepam ingenomen (twee stuks) en toen weer naar het ziekenhuis.
Ik moest op het bed gaan liggen en die man die het begeleiden vertelde hoe het werkte. De plaat kwam boven mijn hoofd (met dat hele apparaat natuurlijk) en ik zei meteen : o maar dat doe ik niet! Bleek dat die plaat ook nog eens zakte tot twee cm boven mijn neus! Echt niet! Dat doe ik niet! Helemaal in paniek! Mevrouw u gaat gewoon liggen, sluit uw ogen en ik kom naast u ziiten en praat u er doorheen, het duurt bij het hoofd maar vier minuten.
Vier minuten!!!!Dat is voor mij een hele dag! Maar goed, ik mijn ogen dicht en de plaat zakte. Natuurlijk spiekte ik even, had ik niet moeten doen! Help, ik wil niet meer! De meneer bleef heel rustig en begon tegen me te praten en automatisch geeft je toch antwoord; wel vroeg ik om de halve minuut: hoelang nog? Ik kon wel janken....Eindelijk waren de vier minuten voorbij en begon de plaat heeeel langzaam naar beneden te schuiven, wat duurde dat lang!
Maar hoe lager hij zakte hoe meer ik ontspande!
Moest het nog gecontroleerd worden door een arts; ik schrok me rot: toch niet Lam? maar nee was iemand anders.
Fluister, fluister, thorax, fluister......ik moest nog even op mijn zij omdat ze aan de linkerkant nog een foto wilde. Ik zeg dus: ja daar heb ik longkanker en een uitzaaiinkje op mijn rib, is daar iets mee? Staan ze me werkelijk met grote ogen aan te kijken.....nee nee mevrouw, ze hebben specifiek om dat gebied gevraagd en ik was niet tevreden over het resultaat. Oke, ik op mijn zij liggen en drie minuten later was het klaar. Waarom draaien mensen overal zo omheen?
Het was ondertussen alweer half zes geweest , we hebben pizza besteld en ik heb een heerlijk glaasje........welkbekende rosee gepakt!
