maandag 4 juni eerste chemo

Een dag om nooit te vergeten, alle emoties, de voors en tegens, de goede en vervelende momenten, maar het meest van alles de tranen die ik huilde...

 

Marc en ik hebben ons op tijd gemeld in Nijmegen en ik kwam op een vier persoonskamer, helemaal alleen. 

Eerst een hele check up, bloeddruk, zuurstofgehalte bloed, gewicht; alles in orde. Tja toen kwam het infuus, schijnt in je onderarm te moeten vanwege beweegbaarheid. Daar lagen mijn aders dus heel diep. Toch geprobeerd....wat een pijn! Eerst erin en dan drukken en zoeken tussen de spieren en pezen. Ik geloof dat Marc er meer moeite mee had dan ik, de stakker, hij kan echt niet tegen naalden!

Toen werd besloten het maar in mijn andere arm te proberen, eerst een warmte houder erom en toen met z'n tweeen zoeken Gelukkig ging dat beter en zat hij er zo in. De eerste zak spoeling ging eraan, duurde drie uur. Ik had nog steeds de goede zin van gisteravond en ging het ook met vol goede moed aan!

Marc ging om kwart over 11 naar huis want het nieuwe bed zou bezorgd worden en Vincy zou uit school met de trein naar mij toe komen.

Na de eerste spoeling werd er weer een andere aangehangen die maar een half uur duurde.

Toen kwam de eerste zak chemo, Pemetrexed, die maar tien minuten duurde. De bedoeling is dat dit goedje er met geweld in gaat; is beter voor de vaten. Het kon pijn doen door de snelheid maar toen ik vroeg wanneer zou beginnen was het al begonnen; geen centje pijn dus!

Toen kwam de zak Cesplatinum aan de beurt, deze chemo duurde een uur.

Wel een vreemde gedachte dat er zoveel zooi in je gaat zonder dat je dat op dat moment voelt en het moet mijn redding zijn!

Lekker gezellig met Vincy zitten kletsen en ik voelde me nog steeds goed.

Toen Vincy weer naar huis was, ik zat echt in te kakken, heb ik een beetje gedoezeld op het bed.

De zak chemo ging er ook af en ik kreeg een spoeling met allerlei vezels erin. Ondertussen kwam het avondeten (bah, ik kook lekkerder!). Maar ja, ik had wel honger dus dan eet je wel.

De zak werd gewisseld voor twee zakken spoeling van ieder drie uur.

 

Ondertussen ging het dag personeel naar huis en kwam het avond personeel. Dus na een hele dag aanloop gehad te hebben gehad en gekletst (de keuken waar alle chemo's werden voorbereid lag bij mij op de kamer) was het doodstil.

En toen kwamen ze......de waterlanders. Het stopte maar niet, veel telefoon gehad en smajes en bij ieder lief woord gingen ze weer....heb bijna de hele avond met Marc aan de telefoon gezeten.......ik voelde me zo verdrietig en bang.

Eindelijk was het dan zover; je weet niet wat je moet verwachten en eigenlijk valt het lichaamelijk best wel mee, maar psychisch, nee die klap had ik niet verwacht. Rond half 11 was ik zo over de rooie van het huilen dat ik een inslapertje heb gekregen en ik voelde me ontspannen, ben zelfs bijna twee uurtjes in slaap gevallen. Ik werd wakker van het hoesten, stomme prikkelhoest! Ik heb nog geprobeerd wat te slapen maar ondertussen hing er nog een zak spoeling, die heel langzaam liep, dus had ik ook steeds ruzie met dat ellendige slangetje.

Twee uur weer wakker, in mijn bed geplast.....al dat vocht en hoesten werkt niet positief op je blaasspieren! Samen met de verpleegster mijn bed verschoond en ze zou me een kop thee met honing brengen,schijnt ook goed te werken bij kriebelhoest.

Mijn ogen waren door al dat huilen en extra vocht helemaal dik geworden, ik kon ze amper openhouden. De nachtverpleging bleef nog bij me praten totdat de thee op was en ik heb zowaar twee uur zonder te hoesten geslapen!

Het schijnt een laagje op je keel te leggen waardoor je geen kriebel voelt.....heerlijk! Het was toen half 5 en het hoesten begon weer. Mijn infuuspomp bleef weer eens piepen voor de afwisseling dus kreeg ik meteen een codeine tabletje om nog wat te kunnen slapen. Om half zeven was ik wakker en toen ik met totempaal en al naar de wc strompelde en in de spiegel keek, staarde ik naar mijn gevoel naar een compleet vreemde. Dik hoofd, rood, ogen moest je ergens zoeken......jee niet meer in kijken dus! Mijn nek leek en voelde verbrand; de chemicalien: leek wel een sincefiction film! Nog effe en dan had ik een staart en gaf ik licht! 

 

Rond 7 uur was mijn lieve Marc eral! Hij kreeg ook een ontbijtje en hebben we gezellig samen op bed gegeten.

Ondertussen kwam de dagverpleging en werd ik verlost van het infuus. Even alle plekken nagekeken, maar het was een normale reactie van mijn andere mecijnen.

Bloeddruk was hoog voor mijn doen:128! Maar ik was ook heel kortademig en dat scheen door het vocht te zijn wat ik vasthiels, dus maar even op de weegschaal....5 kilo zwaarder = 5 liter vocht! Ik kreeg mijn broek al niet meer dicht en voelde me net zo'n michelinpoppetje. 

Plaspilletje meegekregen en een hele lijst medicijnen lag klaar bij de apotheek voor het geval van....maar niet aan denken!

 

De terugweg echt liggen slapen (snurken volgens Marc) en heel wiebelig op de benen van de auto naar huis gelopen, dat ging echt nog niet!

Ik heb Vincy gebeld dat ik thuis was en ze moest zo huilen, ik mee huilen, het was best heel emotioneel. Toen ze thuis kwam hebben we even fijn verder gehuild: De kop is eraf! Het begin is er! Het komt goed, geloof me meiske! (oke, nu gaan de waterlanders bij mij ook weer)

 

Vera even gebeld en die is geweest om me even te behandelen; ik had geen greintje energie meer, Vera heeft er wat me energie gegeven en ik voelde mijn ogen al wat meer opengaan. Ik ben lekker naar bed gegaan, wat een prachtig bed, voelde me net een koningin! Maar ik lag nog geen vijf minuten en het hoesten begon weer......grrrr. Ik ben eruit gegaan en heb op de computer alle lieve berichtjes gelezen die ik via de mail,blog, hyves en facebook heb gekregen. Zo ontzettend fijn, lief en krachtig, als ik die toch niet had, ik verheug me er steeds op!

Ik ben lekker in het zonnetje gaan ziteen met mijn schrift en ik wist en voelde gewoon dat het goed komt......dat kreng gaat kapot!