Verwerken.....

Mijn huisarts belde diezelfde middag nog , om me sterkte te wensen en te vertellen dat we binnenkort 

een gesprek moesten hebben over wat ik wilde als het zover was......kon er ook nog wel bij; ik was schijnbaar helemaal afgeschreven.

De eerste drie dagen heb ik als een zombie rondgelopen, heb een dag in mijn bed gelegen en was gewoon depressief, kon alleen maar huilen.

Meteen de ochtend daarna hadden Marc en ik een gesprek bij iemand in het ziekenhuis die informatie geeft over de hele gang van zaken. Ik was er totaal niet bij.

Marc had nog wat folders gepakt over longkanker, die later mijn psychische redding bleek te zijn. Ik heb eeb folder gepakt en zag dat je in kontakt kon komen met lotgenoten, daar heb ik meteen gebruik van gemaakt. 

Eerst via de mail en later via de telefoon, het was zo fijn! Mensen die snappen wat ik doormaak en nadat ze mijn verhaal hadden aangehoord met stomheid geslagen waren over hoe ik ben behandeld!

Ik las en hoorde ook verhalen van mensen die door chemo en of bestraling nog steeds leefde, ik mocht niet opgeven! Ik putte er echt hoop uit.

Een van de lotgenoten is bij dezelfde longarts geweest als ik in Helmond, zelfde verhaal, zij is doorgegaan in Nijmegen, het Radboud.

Marc en ik hadden vrijdag een afspraak met haar over de chemo die ik komende dinsdag al moest starten, we hadden besloten voor een second opinion, het is me al niet wat zeg!

Natuurlijk heb ik recht op een second opinion, dan verzetten we de chemo toch een week? Komt het nu echt niet bij dat mens op dat ik misschien in Nijmegen blijf? Nee want ze werkte al samen met Nijmegen. Wat die samenwerking inhoud is mij een raadsel, behalve dat ze een punktie hebben onderzocht daar wordt er niets besproken. Ik heb haar gevraagd wat Nijmegen van de chemo vond die zij wilde gaan geven: o dat bespreken we niet, het is gewoon standaard! Jeeee, ik heb wel andere verhalen gehoord, er is zoveel meer mogelijk!

Werkelijk mijn nekharen gaan recht overeind staan als ik dat mens zie of hoor!

Maar goed, Nijmegen vond het prima en wilde nog wel een botscan omdat ik niet in een CAT scan durf. Mijn longarts zei dat ik daar volgende week een oproep voor zou krijgen. Ik heb van alles gehad maar die botscan zijn ze blijkbaar 'vergeten'!

En nu maar wachten tot ik iets van Nijmegen hoor....