vrijdag 31 augustus

Jee een week niet geschreven....geeft misschien een beetje aan hoe ik me voel. Vaak kan ik mijn eigen gevoel niet eens omschrijven laat staan dat ik het in een blog kan zetten.

Soms denk ik dat het verveling is, niet weten wat te doen omdat ik nog lang niet alles kan, dan denk ik dat het juist het feit is dat ik nog lang niet alles kan. Soms denk ik ook dat het komt omdat het toch geen zin meer heeft, misschien heb ik nog hooguit twee jaar, misschien langer, die onzekerheid maakt me gek, kan ik heel moeilijk mee omgaan. Soms voel ik me juist beter omdat er iets is gelukt wat me niet vermoeide of waar ik niet buiten adem van raakte, terwijl het soms juist andersom is, iets doen en daarna zo vermoeid zijn dat je s'middags maar weer in je bed beland en weer een paar uur slaapt.

Ik kan de balans niet vinden en dat doet me heel veel verdriet, het steeds maar zoeken wie je nu bent , waar je staat en hoe je verder moet.

Ik heb besloten professionele hulp erbij te roepen. Volgende week heb ik een intake gesprek in het Taborhuis, is een onderdeel van het Radbout ziekenhuis en is helemaal gespecialiseerd in mensen met kanker. Ik hoop dat ze me wat handreikingen kunnen geven waardoor ik de dingen een plekje kan geven.

18 september heb ik een ct scan en 28 september de uitslag bij de longarts en een gesprek over hoe we verder gaan. En tot die tijd? Tja ik probeer echt vrolijk te blijven en te zorgen dat ik niet wegzak in mijn gedachten. Toch wel een pluspuntje: ik lust mijn roseetje weer!