woensdag 21 juni

Morgen naar Nijmegen voor controle, daar ben ik echt blij mee. Zoals ik me nog steeds voel de hele dag door, moe maar vooral energieloos, vind ik toch wel lang gaan duren. Ik had werkelijk verwacht dat ik me eerder wat beter zou voelen, nu heb ik geen idee hoe lang een antibiotica kuur doorwerkt als je bent gestopt, maar zeker een paar dagen. 

Ik heb vandaag alleen de hond uitgelaten en terwijl ik liep voelde het best goed maar zo gauw ik thuis was plofte ik in een stoel neer en voelde me alsof ik een maraton had gelopen. s'Avonds weet ik me ook nog steeds geen raad met mezelf, alles is zo moe. Mijn hele lijf doet pijn, haarpijn en huidpijn als je erover heen strijkt. En dan te bedenken dat ik maandag alweer aan de chemo moet.....Volgende week wordt ook duidelijk of ik kaal wordt, niet dat dat het belangrijkste is maar het lijkt mij verschrikkelijk. Maar goed, ook dat zal wel weer wennen denk ik......

Ik vraag me af of al mijn bloedwaardes wel in orde zijn als ik me nog zo voel, want als de chemo uitgesteld moet worden is het ook niet goed natuurlijk.

En zo zit ik maar te piekeren terwijl ik net op hyves zo'n mooie tekst heb gelezen: 

Piekeren neemt de zorgen voor morgen niet weg

Maar wel de kracht van vandaag

Zo waar, maar zo moeilijk om het niet te doen!

S'Avonds nog even genante lijven gekeken met Vincy en om half elf naar bed. Helaas maar weer tot half twee geslapen en verder liggen hoesten en draaien.

Hoe ik ook probeer er positief in te blijven staan soms kan zelfs ik de humor even niet meer vinden.