zondag 24 juni

Terwijl ik eigenlijk moet jubelen omdat ik na één chemo al stabiel ben voel ik me zwaar tegenovergesteld vandaag.

Op zich was het een gezellig dagje, Hettie is langsgeweest en hebben we lekker gekaart, s'avonds zijn pa en ma geweest en Vera om me te behandelen en hebben we met zessen gekaart. Was heel gezellig maar op een gegeven moment had ik het helemaal gehad, het was ineens te druk.

Toen iedereen weg was kwamen de tranen. Ik heb vananvond heel veel last van krampen over mijn hele rug (stress?) wat ontzettend zeer doet.

Ik zie enorm op tegen de volgende chemo, weer het verschrikkelijke moe zijn en alles wat erbij komt. Ik kan het gewoonweg geen plekje geven, weet niet hoe ik het moet doen. Soms ben ik heel positief en kan ik er mee omgaan (denk ik) maar nu lukt het even helemaal niet, ben onzeker en bang voor wat nog komen gaat. Als ik bij de hyves lotgenoten kijk en lees lijkt het allemaal zo makkelijk om positief te blijven en vraag me dan af waar ik zo de fout inga.....misschien zal de tijd het wel leren.......