Hoe het zo'n beetje begon.....

Afgelopen winter drie maanden ziek geweest, eerst een flinke griep, daarna bronchitus, pffff wat heb ik lopen hoesten.

Antibioticakuur van de huisarts gekregen en ik knapte gelukkig weer op.

De weken daarna steeds zwaar buiten adem, vooral met traplopen en fietsen, maar ja zal er wel bijhoren denk je dan.

Half April naar de huisarts om maar eens te vragen wat die kortademigheid inhoudt. Omdat ik rook en hij naar mijn longen had geluisterd dacht hij aan COPD maar wilde door een test kijken of het zo was. Een paar dagen later kon ik een longinhoudtest doen, jee, maar 32%! Maar, zo zei hij, ik ging stoppen met roken en ik kreeg een pufje mee en dan zou hij me er wel weer bovenop helpen. Voor de zekerheid even een longfoto om emfyzeem uit te sluiten.

Twee dagen later zat ik rond 11 uur te wachten op de rontgenafdeling. Nadat de foto's gemaakt waren ik weer vrolijk naar huis. Nog geen twee uur later gaat thuis de telefoon; de huisarts. Ze was gebeld door de radioloog en er was iets gezien (een vlekje?) waar men ongerust over was.

Ik schrok me echt kapot! De komende twee weken zagen er toen ineens heel anders uit:

 

26 april: CT scan

26 april: gesprek met de longarts

27 april: Bronchoscopie

3 Mei PAT scan

7 mei Longfunktie onderzoek

7 mei uitslag longarts

 

God, wat was ik bang! De CT scan was wel te doen, maar de bronchoscopie durfde ik niet dus kreeg ik een roesje. Wel grappig, ik scheen gewoon mee te hebben gekeken maar ik kan me er werkelijk niets van herinneren. Toen ik wakker werd zaten Marc en Vincy bij me.

De PAT scan heb ik niet gedaan, ik ben zo claustrofobisch!

Tja en dan de uitslag, zo bot, zo onmenselijk maar dat besef je niet op dat moment, dat komt pas later.

 

Mevrouw, het is inderdaad longkanker, niet meer te genezen wel te remmen dmv chemo. U heeft de PAT scan niet gedaan? We hebben uitzaaiingen gezien op de onderrug en bekken. U heeft er geen last van? Dan zal het wel niet aktief zijn. U start volgende week met chemo...blablabla, oja en als u een hartstilstand krijgt zijn wij volgens de wet niet verplicht u te reanimeren.........

BOEM! Daar mag je het dan mee doen! Ik kon geen woord meer uitbrengen was letterlijk van de wap....ik voelde de tranen over mijn wangen lopen. Ik durfde Marc nauwelijks aan te kijken.....

Toen konden we weer gaan, ze zou het een en ander op gang brengen maar dat hoorde ik allemaal nog.

Buiten het ziekenhuis hebben we even op een bankje gezeten om bij te komen...onbeschrijfelijk wat er dan door je heen gaat......

We vonden het zo erg om naar huis te gaan om Vincy dit afschuwelijke nieuws te brengen. Maar het moest en daarna ook de naaste familie en vrienden in lichten. Ik kon werkelijk geen woord meer uitbrengen, kon alleen maar huilen......